MOONDANCE - Rozdział II - część 1.

            Siedziałam na łóżku Xaviera, on sam kręcił się po pokoju. Szukał albumu ze zdjęciami z dzieciństwa, które obiecał mi kilka dni temu pokazać. W końcu usiadł obok mnie i otworzył klaser. Musiałam przyznać, że był słodkim dzieckiem. Nagle zobaczyłam zdjęcie dwuletniego Xaviera z wilczymi uszami i ogonem. Wybuchłam śmiechem.

- Nie śmiej się – chłopak sam chichotał. – Nie umiałem się jeszcze wtedy do końca przemieniać.

- Daj spokój, wyglądasz uroczo. – po policzku spłynęła mi łza.

- Dzięki – wyszczerzył zęby.

            Popołudnie minęło nam szybko w wesołej atmosferze. Obejrzeliśmy film, posłuchaliśmy muzyki. Nie mogliśmy się dogadać co do gatunku, więc koniec końców stanęło na muzyce klasycznej. Tak, słucham klasyki, taka moja mała tajemnica. Uwielbiałam operę.

            Nagle ktoś zapukał do drzwi. Do środka zajrzała Penelopa.

- Macie ochotę na herbatę? – zapytała.

            Xavier spojrzał na mnie pytająco. Skinęłam ochoczo głową.

- Chętnie, a co polecasz? – odpowiedział.

- Pomarańcza z wanilią.

- Bierzemy. – zaśmiałam się.

            Pani Hudson wyszła zadowolona.

            Zauważyłam, że Xavier mi się przygląda. Wzrok miał zamyślony, nieobecny. Jego bursztynowe oczy były takie piękne, patrzyłam w nie jak zaczarowana. Miał bardzo poważną minę, co mnie lekko przerażało. Zapadła długa cisza.

- Cieszę się, że nic ci się nie stało. – odezwał się nagle chłopak. – Nie wybaczyłbym sobie gdybyś stała się wampirem lub co gorsza… - przerwał i spuścił głowę.

- Ej – wzięłam jego twarz w dłonie. – Nic mi nie jest. Nadal żyję, serce mi bije, oddycham.

- Wiem, ale…

- Już spokojnie. – przytuliłam go. Cały drżał.

- Nie wiem co ja bym zrobił bez ciebie.

            Zatkało mnie, nie spodziewałam się usłyszeć takich słów od niego. Xavier spojrzał mi w oczy. Ujął mój podbródek, uniósł go lekko do góry i pocałował mnie. Był to długi i namiętny pocałunek. Dłonią gładził moją szyję, a ja swoją jego policzek. Naraz ktoś wszedł do środka, a my odskoczyliśmy od siebie jak poparzeni.

- To ja może nie będę wam przeszkadzać – pani Penelopa postawiła tacę z dwoma filiżankami na biurku i wyszła, próbując ukryć uśmiech.

            Zarumieniłam się, ale Xavier z powrotem się nachylił i nasze usta ponownie się złączyły.

            Resztę wieczora spędziłam w ramionach Xaviera. Odprowadził mnie pod sam dom, jednak ciężko nam było się pożegnać. Chciałam, żeby chwile z nim trwały wiecznie.

- Kocham cię Erica – szepnął między pocałunkami.

- A ja kocham ciebie – odpowiedziałam.