MOONDANCE - Rozdział I - część 18.

            Kilka dni później w szkole podczas przerwy podeszłam do Xaviera. Musiałam z nim natychmiast porozmawiać.

- Unikasz mnie. – powiedziałam kiedy zamykał szafkę.

- Erica, przestraszyłaś mnie. – odpowiedział kładąc rękę na klatce piersiowej w okolicach serca. Wiedziałam, że udawał zaskoczenie.

- Nie rozmawiasz ze mną, jak umawiamy się z Hope i zapraszamy cię to zawsze odmawiasz. Już nawet przestałeś mi mówić „cześć” na korytarzu.

- Nie widziałem cię…

- Nie kłam. – przerwałam mu. – Czy ja jestem trędowata, że stronisz ode mnie?

- Nie. – westchnął.

- To dlaczego tak mnie traktujesz?

            Odwrócił wzrok i oparł się o szafkę. Widać było, że chce mi coś wyznać, ale z nieznanych mi powodów tego nie robił.

- Nie mogę ci powiedzieć.

- Czemu?

- Zniszczę tym twoje szczęście, a jest ono dla mnie najważniejsze.

            Zatkało mnie.

- Chodzi o Alexa?

- Tak. On nie jest do końca normalny.

- Masz na myśli, że nie jest człowiekiem?

            Xavier spojrzał na mnie zaskoczony. Zniżyłam głos do szeptu.

- Ja wiem kim on jest.

            Mój przyjaciel złapał mnie mocno za ramiona i spojrzał mi głęboko w oczy.

- Zrobił ci coś?

- Nie. – odpowiedziałam.

- Jeśli cię skrzywdzi to pożałuje.

            Otworzyłam usta, lecz zadzwonił dzwonek. Xavier odwrócił się i poszedł na lekcje. Ja stałam na środku korytarza i próbowałam sobie wszystko poukładać w głowie. Czy jemu na mnie zależało? Ktoś złapał mnie za rękę, spojrzałam za siebie. To była pani Dowell.

- Wszystko w porządku Erico? Dobrze się czujesz? – zapytała.

- Tak. – skłamałam.

- Jesteś bardzo blada. Może chcesz iść do domu i odpocząć? Wyglądasz jakbyś miała zaraz zemdleć. Choć ze mną, zwolnię cię z pozostałych zajęć.

- Dobrze. – pozwoliłam jej się poprowadzić.

            Idąc do domu myślałam nad słowami przyjaciela. Wiedział, że Alex jest wampirem. Hope pewnie też to wiedziała. Dlatego za nim nie przepadali i byli tacy zimni w stosunku do niego. Zastanawiałam się jak to pogodzić, nie chciałam stracić ani chłopaka ani przyjaciół. Nigdy wcześniej nie byłam w takiej rozsypce jak teraz. Kiedy wróciłam do domu na mój widok mama wpadła w panikę.

- Dzwonili do mnie ze szkoły, mówili, że źle się poczułaś. Co się dzieje kochanie? – wypytywała przykładając mi dłoń do czoła.

- Nic takiego, muszę tylko odpocząć.

- Nic cię nie boli? Jest ci słabo?

- Prześpię się i będzie w porządku.

- Erica martwi mnie ostatnio twój stan. Jesteś bardzo blada, masz podkrążone oczy, mało jesz. Nie zaważyłaś jak schudłaś w ostatnich dniach?

            Miała rację, w ciągu ostatnich kilku dni sporo straciłam na wadze. Na początku się ucieszyłam, ale teraz ubrania wisiały na mnie jak worki na wieszaku. Często miałam zawroty głowy i było mi słabo. Na lekcjach nie mogłam się skupić.

- To przez bezsenność.

- A pijesz te herbatkę ziołową od Hope?

- Nie. – przyznałam.

- To zacznij i może poproś o jakąś mieszankę na bezsenność.

- Dobrze, zapytam jej.

- To teraz na górę spać, obudzę cię na kolację i tym razem masz zjeść wszystko.

            Westchnęłam. W pokoju rzuciłam plecak gdzieś w kąt. Położyłam się na łóżku wtulając twarz w poduszkę i zaczęłam płakać. Czułam się taka bezsilna. W końcu zasnęłam.