niedziela, 10 kwietnia 2016

MOONDANCE - Rozdział I - część 5.



            Pierwszą lekcją była biologia. Trzeba było jakoś przetrwać wykład o roślinkach. Następna była matematyka, na której nie mogłam się w ogóle skupić. W głowie cały czas miałam obraz Xaviera z mojego snu. Myślałam nad jego słowami „Będę cię strzec, obiecuję”. Byłam dziwną osobą, ale aż tak chorego snu to jeszcze w życiu nie miałam. Czy ta wizja się spełni? Czy coś oznaczała? Miałam masę pytań bez odpowiedzi, a niewiedza mnie złościła. Wpadłam w melancholijny nastrój. Chodziłam po korytarzach od sali do sali, nie zwracając uwagi na otoczenie. Dopiero przed ostatnią lekcją, historią, ożyłam kiedy pod drzwiami do pracowni zobaczyłam czerwoną czuprynę. Xavier. Moje serce zaczęło łomotać w klatce piersiowej, ale mimo to podeszłam się przywitać.
- Cześć.
- Witaj Erica, - mój kolega szeroko uśmiechnął się na mój widok. – Co u ciebie ciekawego? Jak fajnie, że mamy razem historię.
- Wszystko w porządku. Nie wiedziałam, że mamy te zajęcia wspólnie. Wczoraj cię na nich nie było. – powiedziałam.
- Zaspałem. – zaśmiał się Xavier.
- To wszystko tłumaczy. – powiedziałam dołączając do wybuchu śmiechu.
            Zadzwonił dzwonek. Weszliśmy do sali i zajęliśmy miejsca blisko siebie. Nauczycielka, pani Dowell, rozłożyła mapę i klasnęła w dłonie, by uciszyć uczniów.
- Moi drodzy. Dziś będzie praca w parach. Proszę się dobrać po dwie osoby, będziemy losować postacie historyczne, o których jutro przedstawicie krótki referat.
            Xavier kiwnął do mnie porozumiewawczo głową, ja odkiwnęłam na znak zgody. Cieszyłam się, że  zaproponował mi stworzenie pary. Kiedy pani Dowell podeszła do nas ze słoikiem, w którym były małe karteczki z nazwiskami, sięgnęłam do środka ręką i wylosowałam skrawek papieru.
- O kim będziecie mówić? – zapytała nauczycielka.
- Joanna d’Arc. – odpowiedziałam.
- Wspaniale. Bardzo ciekawa postać. Mam nadzieję, że się wykażecie.
            Joanna d’Arc. Z tego co pamiętałam pochodziła z Francji. Została zabita przez Anglików. Na tym się moja wiedza o niej kończyła.
- Gratuluję, masz szczęście. – zaśmiał się do mnie Xavier jak wychodziliśmy ze szkoły.
- Co masz na myśli? – zapytałam zmieszana. Był zły, że to ją wylosowałam?
- Mam w domu książkę poświęconą w całości Joannie. Jest tam wiele ciekawych informacji, których pewnie nie znajdziemy w Internecie. Coś mi mówi, że dostaniemy dobre oceny za referat. Proponuję pójść od razu do mnie, żebyś potem zbyt późno nie wracała do domu.
- Dobrze. – zgodziłam się. Wyjęłam telefon i napisałam mamie sms-a z informacją gdzie się udaję. Nie lubię kiedy się o mnie martwi, więc zawsze staram się ją informować gdzie jestem.
            Dom Xaviera znajdował się na obrzeżach miasta. Był to mały, drewniany budynek stojący na skraju lasu. Od razu mi się spodobał, miał swój urok. Na podwórku znajdował się zegar słoneczny, a na ganku stara ławka. Xavier wyprzedził mnie na schodkach i otworzył mi drzwi, gestem zapraszając mnie do środka.
- Madame. – ukłonił mi się. Zachichotałam i dygnęłam, udając, że rozkładam długą suknię.
            W środku dom wydawał się jeszcze mniejszy, malutka kuchnia, skromnie wyposażona, w hallu stał stół z 4 krzesłami. Długi korytarz spełniał rolę salonu, znajdowały się w nim tylko 3 pary drzwi, z czego jedne ewidentnie prowadziły do łazienki. Wszystkie meble były bardzo stare, miały renesansowe zdobienia. Przy kuchni węglowej stała pani Penelopa, w prostej, długiej sukni oraz białym fartuszku. Zdziwił mnie brak nowoczesnych urządzeń w kuchennym zapleczu. Nie było tu nawet radia, lecz stara szafa grająca. Za to wszędzie były książki, mnóstwo rękopisów, starych, grubych ksiąg w twardej okładce oraz papirusów.
- Cześć mamo, wróciłem i przyprowadziłem gościa. – zawołał Xavier wchodząc.
- Dzień dobry. – przywitałam się grzecznie.
- Witaj Erica. Jak miło, że przyszłaś. Mój syn mało kogo zaprasza. – uśmiechnęła się do mnie Penelopa.
- Musimy zrobić referat na historię o Joannie d’Arc. Jest tata? Miał gdzieś o niej książkę.
- Niestety synku jeszcze go nie ma, ale powinien niedługo wrócić. Napijecie się czegoś? – zapytała uprzejmym tonem mama mojego przyjaciela.
- Poprosimy herbatę. – odpowiedział Xavier. Zgodziłam się na jego propozycję.
            Usiadłam przy stole, a Xavier przyniósł ze swojego pokoju laptopa. Zaczęliśmy pisać referat, szukając informacji w Internecie. Nagle drzwi się otworzyły i wszedł mężczyzna z długimi, brązowymi włosami. Ubrany był w starodawną marynarkę i dopasowane spodnie. Kiedy odwrócił się w moją stronę, zrozumiałam skąd u Xaviera bursztynowe oczy.
- Erica poznaj mojego tatę Felixa Hudsona. Tato, to jest Erica. Parę dni temu przeprowadziła się z rodzicami do Moonlight Falls. Poznaliśmy się w szkole. – uścisnęłam panu Felixowi dłoń. – Potrzebujemy twojej książki o Joannie d’Arc. Na jutro musimy o niej napisać referat. – dokończył Xavier.
- Już wam ją daję. Dobrze, że pomyślałeś o tym cennym źródle wiedzy dotyczącej Dziewicy Orleańskiej. Była ona bardzo odważną kobietą. – powiedział pan Hudson. Mój kolega odwrócił się do mnie i przewrócił oczami, na co się uśmiechnęłam.
- Nie przedrzeźniaj ojca. – ofuknęła go Penelopa.
            W towarzystwie Xaviera i jego rodziców czas minął mi bardzo szybko. Atmosfera była niezwykle przyjemna.  Felix po przeczytaniu naszego referatu stwierdził, że zasługuje on na najwyższą ocenę. Zbliżał się zmierzch, więc pożegnałam się z państwem Hudson, a mój przyjaciel odprowadził mnie aż pod sam dom. W świetle księżyca wyglądał na jeszcze przystojniejszego, a jego uśmiech sprawiał, że miękły mi kolana. Zastanawiałam się co on o mnie myśli. Czy ma mnie za dziwoląga jak inni? A może uważa, że jestem ładna? Westchnęłam. Wątpię, żebym poznała kiedykolwiek odpowiedzi na te pytania.  Pewnie marzył o pięknej i słodkiej Hope. W sumie, byliby dobraną parą.
            Wyobraziłam sobie Xaviera i Hope trzymających się za ręce, a za nimi byłam ja, samotna Erica. Szczerze mówiąc, nie miałam nigdy wcześniej chłopaka. Moi znajomi mieli swoje drugie połówki, które wszędzie ze sobą zabierali, tylko ja nikogo nie miałam. Całe życie patrzyłam na całujące się pary, dlatego tak bardzo pragnęłam miłości, lecz jakoś nikt się mną do tej pory nie interesował. Mówi się trudno. Może kiedyś moje marzenie o księciu z bajki się spełni.
- Czemu tak milczysz? – wyrwał mnie z zadumy głos Xaviera.
- Och, podziwiałam okolicę nocą. – skłamałam.
- Rozumiem. Rzeczywiście Moonlight Falls magicznie wygląda po zmierzchu. – przyznał.
            Resztę drogi rozmawialiśmy o miasteczku, Xavier opowiadał mi legendy na jego temat, które usłyszał od ojca w dzieciństwie. Mówił o starodawnych rodach nadnaturalnych stworzeń, które założyły to miejsce, by żyć w spokoju, z dala od prześladujących ich ludzi. Nawet nie zauważyłam kiedy stanęliśmy przy ganku mojego domu. W oknach świeciło się światło, co oznaczało, że moi rodzice jeszcze nie śpią.
- Wejdziesz? – zapytałam.
- Jest już późno, nie będę męczył twoich rodziców, choć bardzo chciałbym ich poznać. Ty też powinnaś odpocząć. Jutro musimy referat wygłosić. Śpij dobrze Erico.– puścił do mnie oko, odwrócił się i zniknął w ciemnościach.
- Do jutra. – szepnęłam w pustkę. 

6 komentarzy:

  1. bardzo lekkie co do czytania
    tylko prosze wez zmien trzcionke :D
    http://happinessismytarget.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. Ale fajne opowiadano, będę częściej wpadać

    OdpowiedzUsuń
  3. Fajnie się czyta :) Super blog :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Joanna D'arc została oddana dla Anglików właśnie przez Francuzów, obawiali się jej rosnącej potęgi, więc dla opinii uznali ją za heretyka czy coś takiego :).
    Taka ciekawostka :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zastanawia mnie skąd taki szybki rozwój Eriki i Xaviera, ale to w sumie nie jest aż tak dziwne :)

      Usuń
    2. Poczekaj na dalsze fragmenty ;) Co do Joanny D'Arc - wspomagałam się Internetem :P

      Usuń