MOONDANCE - Rozdział I - część 1.

            Przeprowadzka do Moonlight Falls od początku wydawała mi się złym pomysłem, a jadąc przez zamglone ulice miasteczka tylko bardziej się w tym przekonaniu utwierdzałam. Była to niewielka mieścina, znajdował się tu tylko jeden sklep spożywczy, jakaś księgarnia, mnóstwo parków, cmentarz oraz typowe budynki administracyjne.  Totalna dziura.

            Kiedy jechałam do nowego domu widziałam po drodze wiele starych, opuszczonych dworków w stylu wiktoriańskim. Zastanawiałam się czy będę mieszkać w podobnym. Byłam zła na rodziców, że w ciągu miesiąca kazali mi zerwać z dotychczasowym życiem i wywieźli mnie na takie odludzie. Rozumiałam, że tata stracił pracę, ale dlaczego nową musiał sobie znaleźć właśnie tutaj? To dopiero był mój pierwszy dzień w Moonlight Falls, a już miałam dosyć tego miejsca. Tęskniłam za swoimi znajomymi, za wspólnymi zakupami, wypadami do kina lub na pizzę. Tutejsza społeczność była tak mała, że wątpiłam na znalezienie osób o podobnych zainteresowaniach, a to oznaczało samotność i tytuł odludka. Super po prostu.

            W końcu samochód zatrzymał się na podjeździe naszego nowego domu. Gdy wysiadłam moim oczom ukazał się piętrowy budynek pokryty brudnymi, zielonymi deskami. Na ganku stały dwa, stare bujane fotele. Tata wprowadził auto do garażu, a ja weszłam z mamą do środka. Wszystko było urządzone w stylu wiktoriańskim, nawet kuchnia i łazienki. Skierowałam się schodami na piętro, aby wybrać pokój z dala od ulicy. Reszta dnia minęła mi niezwykle szybko. Razem z rodzicami rozpakowywaliśmy pudełka, ustawialiśmy meble i rzeczy na półkach, ubrania chowaliśmy do szaf. Nuda.

            Wieczorem po kolacji postanowiłam pójść na spacer, założyłam słuchawki i wyszłam. Wszędzie unosiła się mgła, miałam wrażenie, że Słońce zapomniało o tym miasteczku. Domy znajdowały się w sporych odległościach od siebie, wiele budynków stało opuszczonych, niektóre się rozpadały. Nad drzwiami jednego z budynku wisiał szyld ze złotym napisem „Eliksiry u Addamsa”. Komuś się chyba wydawało, że zabawa ziółkami zrobi z niego czarodzieja.

            Idąc przed siebie dotarłam do parku. Było w nim niewielu ludzi, lecz wszystko wyglądało jakby czas zatrzymał się kilka epok temu. Starodawne ławki, stoliki, fontanna. Nawet stroje ludzi. Jedna kobieta z burzą czerwonych włosów w długiej, zielonej sukni z falbaniastymi rękawami i gorsetem, podeszła do dwójki nastolatków, ubranych „normalnie” czyli zgodnie z obowiązującą w XXI wieku modą. Chłopak miał ten sam kolor włosów co kobieta oraz piwne, błyszczące oczy. Ze zdziwienia zamrugałam powiekami i spojrzałam raz jeszcze – jego oczy naprawdę lśniły. Zerknęłam na dziewczynę, miała blond włosy, błękitne oczy, modne ubrania. Typowa szkolna piękność. Nagle uświadomiłam sobie, że stoję na środku parku z otworzonymi szeroko ustami i wpatruję się w tę trójkę. Odwróciłam szybko wzrok, usiadłam na ławce w cieniu i wyjęłam z torby książkę.

            Czytanie tak bardzo mnie pochłonęło, że nie zauważyłam kiedy zapadł zmrok, a w parku nie było żywej duszy. Spakowałam się i ruszyłam w drogę powrotną. Długo błądziłam, ale wreszcie dotarłam do domu. Pierwszą rzeczą, którą zrobiłam po wejściu do pokoju, było pogładzenie mojego pianina. To może się wydawać dziwne, ale kochałam muzykę i instrument był dla mnie bardzo ważny. Od dziecka uczyłam się na nim grać i śpiewać. Usiadłam i zaczęłam grać, przypomniały mi się chwile kiedy muzykowaliśmy ze znajomymi. Do oczu naszły mi łzy, które popłynęły gorącym strumieniem po moich policzkach. Grałam jakąś smutną piosenkę, dopóki nie zasnęłam oparta o pianino.